DEUTSCH
ENGLISH
FRANÇAIS
NEDERLANDS
De cello behoort tot de familie van de viola da braccio snaarinstrumenten en beslaat het tenor- of basregister. In tegenstelling tot de altviool of viool wordt de cello rechtop gehouden met een pin die aan de vloer is bevestigd. Zijn oorsprong wordt gedateerd op het begin van de 16e eeuw.
De cello, waarvan het meervoud "celli" is, werd oorspronkelijk gewoon "basviool" genoemd, ook de term "violone" werd gebruikt. De stemming van het instrument met vier snaren (C, G, d, a) in kwinten, die tegenwoordig gebruikelijk is, verschilde aanvankelijk per regio. Pas ongeveer 200 jaar na de ontwikkeling van de eerste instrumenten werd de huidige stemming in heel Europa gebruikt. Zelfs de tegenwoordig gebruikte eindpin was niet vanaf het begin gebruikelijk. Vroeger werd de cello tussen de knieën geklemd en dus vastgehouden zonder contact met de grond. Deze speelhouding werd als onzedelijk beschouwd, en daarom mochten vrouwen in het openbaar geen cello spelen. Dit grote snaarinstrument werd zelfs staand of lopend bespeeld, vastgemaakt aan de schouder. De toonhoogte van de moderne cello is precies een octaaf lager dan die van de altviool en zijn bereik is navenant groter, omdat hij zelfs in het hoogste register nog een overtuigende klank heeft.Terug naar Strijkerwetenswaardigheden: de Cello